Explorar los documents (261 total)
C'est en 1899 qu'Alcée Durrieux (1819-1901), avocat à la Cour d'appel de Paris, originaire de Lectoure (Gers), érudit et philologue, traducteur des Poésies gasconnes de Pey de Garros, publie son Dictionnaire étymologique de la langue gasconne avec racine celte ou grecque de chaque mot gascon suivi du mot latin et français, en deux volumes.
Dins aquesta brocadura de 80 paginas editada en 1840 a Dinha (impr. Repos), lo doctor Simon-Jude Honnorat expausa son projècte de Dictionnaire provençal-français ou Dictionnaire de la langue d'oc ancienne et moderne que pareguèt en quatre volums entre 1846 e 1848. Sens dobte començat a l’entorn de 1811, lo diccionari d’Honnorat pòt èsser considerat coma lo primièr grand diccionari modèrne de la lenga occitana, qu’abraça la lenga dins lo son ensemble e qu’expausa de concepcions lingüisticas e de causidas graficas pro novatrises.
Claude Odde de Triors es pas tolosan mas es sortit del Dalfinat, çò qu’explica sens dobte sa curiositat “joiosa” e quasi antropologica abans l’ora pel parlar de las Tolosanas e dels Tolosans al qual es immancablament confrontat coma estudiant dins la capitala de Lengadòc.
Lo contengut
Lo libròt que publica Odde de Triors es un obratge interessant per mai d'una rason. Sul plan lingüistic, fornís una compilacion de mots e d’expressions, de scènas de vida que nos daissa entreveire la vida populara tolosana del sègle XVI. Balha tanben un inventòri plan complet de la produccion literària tolosana de son temps.
Les Joyeuses Recherches de la langue toulousaine (« Las joiosas recèrcas de la lenga tolosana ») apareis coma un projecte enciclopedic sus la lenga populara, emportat dins un estíl joiós que revela un legeire atentiu de Rabelais. Odde de Triors reculhís mots, dires, escaisses dins lo parlar viu del pòble, los definís e los comenta, en los subrecargant de glòsas fantasistas segon lo biais d’un tractat falsament dòcte. Barreja l’occitan, lo francès e lo latin per provocar un jòc de registres destinat a fare rire.
L’edicion
Se tròba pas cap de nom d’autor ni mai d’estampaire sus aqueste recuèlh que sembla una edicion clandestina. Es la longa Épître liminaire al començament del libre que nos dona la data de publicacion. Lo nom de l’autor nos es revelat per sos amics que li dedican de verses que lausan son òbra. Lo floron de la pagina de títol permet d’atribuir l'estampatge a l’estampaire tolosan Jacques Colomiez. Los religaires Chambolle-Duru de la segonda mitat del sègle XIX reprenon aquel floron sus la religadura d’aqueste exemplar que proven de las colleccions del CIRDÒC - Mediatèca occitana (CR-A-8137).
